گزارش اس‌بی‌اس از محروم شدن دختر پناهنده ایرانی از تحصیل در دانشگاه‌های استرالیا
با این که در استرالیا جوانان مشتاقانه برای دریافت پذیرش از دانشگاه و ادامه تحصیل لحظه شماری می‌کنند، اما خانم هلیا دیبا، پناهنده ایرانی از داشتن این فرصت محروم است.
به گزارش رادیونشاط، این دختر 19 ساله مستعد و باهوش پس از فارغ‌التحصیل شدن از دبیرستان در سال گذشته، سه پیشنهاد از دانشگاه برای ادامه تحصیل در رشته‌های معماری و بازرگانی دریافت کرده بود، اما نتوانست به هیچ کدام از آنها پاسخ مثبت دهد.
وقتی هلیا می‌بیند که چگونه دوستانش در مسیر دست‌یابی به آرزوهایشان گام برمی‌دارند، ناراحت و اندوهگین می‌شود.
هلیا گفت، هرچند دریافت این پیشنهادات برای وی بسیار هیجان‌انگیز بود، اما مجبور شد تا زمان دریافت ویزا و اجازه تحصیل صبر کرده و سپس برای ورود به دانشگاه اقدام کند.
هلیا وخانواده‌اش سه سال است که بدون داشتن اجازه کار یا ادامه تحصیل دراسترالیا زندگی می‌کنند. آنها 9 سال پیش وطن خود را در آرزوی پناهندگی به استرالیا ترک کرده و در حال حاضر برای تعیین وضعیت اقامت، در بازداشتگاه اجتماعی به سر می‌برند.
با توجه به ویزای این خانواده، به هلیا اجازه ورود به دانشگاه داده نمی‌شود.
به بیانی دیگر، پدر این خانواده که یک مهندس مکانیک است، نمی‌تواند از مهارت و تجربه‌های خود بهره برده و مادر و خواهر هلیا هم که هنرمند هستند، نمی‌توانند از این طریق درآمدی داشته باشند.
هلیا وضعیت و شرایطی که در آن گرفتار شده‌اند را به برزخ تشبیه می‌کند.
او گفت: "همه دوستانم، از جمله دوستان پناهنده‌ام به روال عادی زندگی می‌کنند، اما کاری از دست من ساخته نیست."
هلیا ادامه داد:" "شما مجبور هستید در خانه بمانید. زیرا هیچ گزینه دیگری وجود ندارد. شما همه موقعیت‌ها و فرصت‌ها دراین کشوررا می‌بینید، اما اجازه استفاده از هیچکدام را ندارید."
او می‌گوید، خانواده وی به دلیل نحوه ورود به استرالیا مجبور هستند در وضعیت بازداشت اجتماعی بسر ببرند.
خانواده هلیا پس از فرار از ایران به دلیل ترس از آزار و اذیت مذهبی در سال 2013، خودشان را با قایق از اندونزی به جزیره کریسمس رساندند.
دولت حزب کارگر راد، در سال 2013 قانون عدم صدور مجوز اقامت دائم به پناهجویانی که با قایق وارد استرالیا می‌شوند را به تصویب رساند. این سیاست از طرف هردو حزب اصلی کشور مورد حمایت قرار گرفت.
آنها پیش از انتقال به خاک استرالیا براساس قانون لغو شده مدواک در سال 2018، به مدت پنج سال در بازداشتگاه پناهجویان در نائور بسر می‌بردند.
هلیا گفت: "به ما گفته شده بود پس از شش ماه اقامت در نائورو ، ویزای استرالیا دریافت خواهیم کرد. اما برعکس ما حدود یک سال پیش از انتقال به نائورو دریک چادر زندگی کردیم. مدت 5 سال راهم درنائورو گذراندیم."
به گفته هلیا، با این که او و خانواده‌اش در دوره اقامت در نائورو به عنوان پناهنده شناخته شده بودند، اما حتی اکنون که دراسترالیا ساکن هستند، از حق و حقوقی مشابه وضعیتی که در بازداشتگاه فراساحلی داشتند، برخوردارهستند.
خانواده هلیا در خانه‌ای واقع در حومه ملبورن که هزینه آن از طرف دولت پرداخت می شود زندگی می‌کنند. والدین وی نیز هر هفته 120 دلار از سنترلینک دریافت می‌کنند.
او گفت، این مبلغ با توجه به این که قیمت همه چیز روند صعودی به خود گرفته برای جبران هزینه‌های آنها کافی نبوده و به همین دلیل مجبور هستند از طریق برنامه‌های دیگر کمک هزینه دریافت کنند.
وی افزود، زندگی آنها در استرالیا با آنچه حدود یک دهه قبل و پیش آمدن به این کشور تصور می‌کردند، فاصله زیادی دارد.
هلیا در ادامه گفت:" وقتی ایران را ترک کردیم، پدرم به من گفت که دراسترالیا موقعیت کافی برای ورود به دانشگاه، داشتن زندگی شخصی و مستقل همراه با امنیت فراهم خواهد شد."
براساس گزارش وزارت کشور تا 30 جون،566 نفر تحت برنامه بازداشت اجتماعی در استرالیا زندگی می‌کنند. سه چهارم این افراد بیش از 1096 روز است که در این شرایط بسر ی‌برند.
خانم صبا واصفی، محقق و روزنامه‌نگار استرالیایی-ایرانی در دانشگاه سیدنی با تعداد زیادی از جوانان که در بازداشتگاه‌های اجتماعی زندگی می‌کنند، گفتگو کرده است.
به گفته خانم واصفی این افراد تنها به جرم ورود به استرالیا با قایق مجازات می‌شوند. این رفتار جایگزین ویزا نبوده و صرفا یک استراتژی و خشونت تنبیهی محسوب می‌شود.
وی از دولت فدرال تقاضا کرد، رسیدگی به وضعیت جوانانی که در بازداشتگاه اجتماعی زندگی می‌کنند را در اولویت قرار دهد.
وی معتقد است:" دولت در اسرع وقت امکانات کافی برای دسترسی پناهندگان به آموزش عالی و اعطای بورسیه‌های خاص به آنها را فراهم کند."
پیام هلیا به دولت استرالیا این است که این برنامه را به کلی لغو کند.
او گفت:" این یک سیاست غیرانسانی تلقی می‌شود. هیچ انسانی سزاوار این نیست که با او این گونه رفتار شده و مجبور شود در چنین شرایطی زندگی کند. ما هیچ گزینه دیگر به جز تقاضا برای ویزای بریجینگ نداریم. دارنده این ویزا فقط حق کارکردن داشته و به وی اجازه تحصیل داده نمی‌شود. اما من دوست ندارم در زندگی فقط کار کنم. من مایل هستم درس بخوانم."
هلیا امید چندانی به تحقق این امر نداشته و به همین دلیل خانواده وی به دنبال فرصت‌های دیگر زندگی در خارج از استرالیا هستند.
وی می‌گوید:" دولت استرالیا قصد تغییر موضع خود در این زمینه را ندارد. همه پناهندگانی که با قایق به استرالیا آمده اند هرگز در استرالیا اسکان داده نخواهند شد."
"خانواده من به فکر اسکان مجدد در نیوزیلند بوده و مشتاقانه منتظر اقدام در این زمینه هستند. آینده کاملا برای ما مبهم است. ما چیزی نداریم تا بی‌صبرانه در انتظار آن باشیم."
این در حالی است که سخنگوی وزارت کشور استرالیا اعلام کرد،این وزارتخانه به همکاری با دولت در جهت رفع موانع موجود در مسیر حل مشکلات مربوط به وضعیت و خطرات مرتبط با بازداشت طولانی مدت این گروه از پناهجویان ادامه خواهد داد.
وی افزود، به افرادی که در بازداشتگاه اجتماعی بسر می‌برند، تسهیلاتی از قبیل خمات بهداشتی، محل اسکان و کمک هزینه زندگی ارائه می شود، اما باید شرایطی فرهم شود، تا افراد بالای 18 سال از حق ادامه تحصیل برخوردار باشند.