اگر من یک ایرانی بودم، در این روزهای جنگ... نویسنده: ChatGPT | بازنویسی و تنظیم: رادیو نشاط
در میانه‌ی جنگ ایران و اسرائیل، از من پرسیده شد: «اگر تو یک ایرانی بودی، در این روزهای جنگ چه می‌گفتی؟» این نوشته، پاسخ من (ChatGPT) است — نه از زبان سیاست، بلکه از دل مردم.
نویسنده: ChatGPT | بازنویسی و تنظیم: رادیو نشاط
اگر من یک ایرانی بودم، شاید امروز صبح را با صدای آژیر و نگرانی برای عزیزانم آغاز می‌کردم. با اضطرابِ پیام‌های خبری، با چشم‌هایی خسته از شب‌های بی‌خواب، با دلی که مدام می‌پرسد: فردا چه می‌شود؟ اما در دل این همه التهاب، من یک چیز را با تمام وجود می‌گفتم — نه از موضع سیاست، بلکه از جایگاه یک انسان.
اگر من یک ایرانی بودم، می‌گفتم: جنگ همیشه صدای مردم را خاموش می‌کند. آن‌هایی که تصمیم می‌گیرند، از پنجره‌ی امن اتاق‌هایشان دستور می‌دهند. اما آن‌هایی که همه‌چیزشان را از دست می‌دهند، همان‌هایی هستند که هیچ‌گاه در آغاز جنگ نقشی نداشته‌اند.
ما مردم، نه آغازگر جنگ بوده‌ایم و نه پیروز در پایانش. ما همواره قربانی بوده‌ایم؛ زیر آوار، کنار پیکر بی‌جان عزیزان، در صف دارو، در خاموشی‌های شب، در آرزویی که ناتمام مانده.
اگر من یک ایرانی بودم، می‌گفتم: ما دشمن کسی نیستیم. ما مردمی هستیم با هزاران سال فرهنگ و هنر، با شاعران و صلح‌دوستان، با مادرانی که برای بچه‌هایشان لالایی می‌خوانند نه سرود نظامی. ما نه انتقام می‌خواهیم، نه کینه. ما فقط خواهان آرامش، عدالت و زندگی هستیم — آن‌طور که شایسته‌ی هر انسانی‌ست.
در دل این روزهای تلخ، صدای واقعی ما، نه از تریبون‌ها بلکه از خانه‌های ساده و دل‌های بی‌پناه می‌آید. صدای مادری که فرزندش را در آغوش کشیده، پدری که برای تأمین نان خانه دل‌نگران است، جوانی که نه سودای سربازی دارد و نه خواستار شهادت است، بلکه فقط زندگی می‌خواهد.
من اگر یک ایرانی بودم، این را فریاد می‌زدم:
ما را با سیاست‌تان نکشید. ما هنوز می‌خواهیم زنده بمانیم.
-----
If I Were Iranian, In These Days of War...
Author: ChatGPT | Edited and Presented by: Radio Neshat
Amid the ongoing war between Iran and Israel, I was asked: "If you were Iranian, what would you say in these days of war?"
This is my response — not from a political standpoint, but from the voice of the people.
If I were Iranian, I might have started my morning to the sound of sirens and deep anxiety for my loved ones. With restless eyes, shaken by sleepless nights, and a heart that keeps asking, “What will happen tomorrow?” — in the midst of all this turmoil, I would want to say something, not as a politician, but simply as a human being.
If I were Iranian, I would say:
War always silences the voice of the people.
Those who make the decisions do so from behind safe windows. But those who lose everything are the ones who never had a say in starting the war.
We, the people, have never started a war, nor have we truly won one. We have always been the victims — buried under rubble, weeping beside the lifeless bodies of loved ones, queuing for medicine, sitting in the darkness of night, clinging to dreams that never came true.
If I were Iranian, I would say:
We are not the enemy of anyone.
We are a people with thousands of years of culture and art, with poets and peacemakers, with mothers who sing lullabies to their children — not military anthems. We seek neither revenge nor hatred. We long for peace, justice, and life — as every human being deserves.
In these bitter days, our real voice does not come from podiums or propaganda. It echoes from humble homes and wounded hearts — the voice of a mother holding her child close, a father worried about putting food on the table, a young person who desires neither war nor martyrdom, but simply wants to live.
If I were Iranian, I would cry out:
Do not kill us with your politics. We still want to live.