آیا حمیدرضا مومنی انتخاب شایستهای برای دبیری انجمن دارت ایران است؟
دارت ایران روزی با قدرت اوج گرفت، اما امروز پرسشی جدی میان ورزشکاران میچرخد: آیا حمیدرضا مومنی واقعاً شایسته دبیری انجمن است؟ نارضایتیها، تصمیمهای غیرشفاف و فضای تنشآلود، این رشته را به نقطهای رسانده که بسیاری معتقدند دارت ایران بیش از همیشه به یک مدیریت توانمند نیاز دارد.
به گزارش رادیو نشاط، ورزش دارت در ایران روزگاری یکی از منظمترین، پویاترین و موفقترین رشتههای نوظهور کشور بود؛ ورزشی که با عشق و تلاش جمعی از پیشگامان پایهگذاری شد و بهسرعت توانست در سطح ملی و بینالمللی نام ایران را مطرح کند. اما امروز، این رشته با پرسشهای جدی درباره کیفیت مدیریت، شفافیت ساختاری و ارتباط با ورزشکاران روبهروست. یکی از چهرههای اصلی این نقدها، حمیدرضا مومنی، دبیر کنونی انجمن دارت ایران است.
اینکه «یک فرد شایسته» برای دبیری چه ویژگیهایی باید داشته باشد، کاملاً روشن است:
رهبری سالم، شفافیت، تعامل سازنده با ورزشکاران و پرهیز از هرگونه تنش و حاشیه. اما آنچه امروز در انجمن دارت دیده میشود، فاصلهای قابل توجه با این معیارها دارد.
۱. رفتار غیرسازنده و فضای تنشآلود مدیریتی
یکی از بزرگترین انتقادهایی که از سوی ورزشکاران، مربیان و فعالان این رشته مطرح میشود، رفتار تند، خشن و تنشزا در مدیریت و تعاملات داخلی است. مدیریت یک رشته ورزشی ـ خصوصاً رشتهای ریزبین و دقیق مثل دارت ـ نیازمند آرامش، اخلاق حرفهای و ظرفیت شنیدن است؛ اما گزارشهای متعدد از فضای پرتنش و برخوردهای غیرسازنده، نگرانی جدی درباره کیفیت این مدیریت ایجاد کرده است.
مدیری که نتواند اعتماد و آرامش را به تیم خود منتقل کند، طبیعتاً نمیتواند انتظار نتایج پایدار و رشد واقعی در سطح ملی را داشته باشد.
۲. نقش روابط شخصی و حذف شایستهسالاری
یکی دیگر از محورهای انتقاد، پررنگ شدن روابط شخصی در تصمیمگیریهاست.
ورزشکاران و مربیان بارها نسبت به این موضوع گلایه داشتهاند که بهجای توجه به عملکرد، سوابق و تواناییهای افراد، این «نزدیکی به مدیریت» است که مسیر پیشرفت را تعیین میکند.
چنین فضایی نهتنها استعدادها را سرکوب میکند، بلکه ضربهای جدی به اعتبار انجمن وارد مینماید.
اگر دارت ایران قرار باشد به جایگاه گذشته خود بازگردد، شایستهسالاری باید ستون اصلی تصمیمگیری باشد، نه روابط فردی.
۳. عدم شفافیت در جدول مسابقات و فرآیندهای فنی
یکی از مهمترین گلایههای جامعه دارت، مربوط به اعمال نفوذ در جدول مسابقات، تغییرات لحظهای در چیدمان بازیها و نبود شفافیت در فرآیندهاست.
ورزشکارانی که ماهها برای مسابقه تلاش کردهاند، حق دارند بدانند با چه معیارهایی و چگونه جدولها بسته میشود.
جابهجاییهای غیرقابل توضیح، تغییر در مسیر مسابقات، یا تصمیمهای لحظهای، فضای رقابتی را بیاعتماد و ناامیدکننده میکند.
شفافیت کامل در مسابقات، پایه احترام به زحمت ورزشکاران است — پایهای که امروز بسیاری معتقدند سست شده است.
۴. قطع ارتباط با سرمایههای انسانی و بیتوجهی به ورزشکاران
دارت ایران زمانی مسیر رشد را با اتکا به ورزشکاران، مربیان و پیشکسوتان محبوب و موفق طی میکرد. ارتباط نزدیک و صادقانه با ورزشکاران، مشورتگیری از بزرگان و احترام متقابل، پایههای اصلی مدیریت آن دوران بود.
اما امروز، بسیاری از چهرههای فعال از نبود ارتباط مناسب با انجمن و بیتوجهی به مشکلاتشان سخن میگویند.
عدم پاسخگویی، بیتوجهی به نقدها، و دور شدن از واقعیت کفِ ورزش، حاصل مدیریتی است که صداهای اصلی این ورزش را نمیشنود.
۵. فاصله امروز با روزهای طلایی دارت ایران
در گفتوگو با خبرنگار رادیو نشاط، مسعود ظهوری بنیانگذار ورزش دارت در ایران با تأسف از وضعیت فعلی این رشته یاد کرد و گفت:
به عنوان بنیانگذار این ورزش، برای من بسیار دردناک است که میبینم ورزشی که زمانی مسیر پیشرفت آن بدون توقف بود، امروز با رکود، نارضایتی و بیبرنامگی دستوپنجه نرم میکند.
اینکه یک مدیر در یک پست بماند، نه نشانه شایستگی است و نه نشاندهنده پیشرفت.
سوال اینجاست:
آیا دارت ایران امروز جلوتر از بیست سال پیش است؟
آیا ورزشکاران رضایت بیشتری دارند؟
آیا قهرمانان جدید پرورش یافتهاند؟
آیا مسیر حرفهایتر شده است؟
پاسخ بسیاری از این پرسشها، حداقل در نگاه جامعه دارت، مثبت نیست.
(دارت ایران در سال ۲۰۰۳ با تلاش مسعود ظهوری و تدوین نخستین اساسنامه این رشته پایهگذاری شد. پس از ارائه و تایید این اساسنامه توسط سازمان تربیتبدنی (وزارت ورزش و جوانان)، دارت بهعنوان یک انجمن رسمی فعالیت خود را آغاز کرد و مسعود ظهوری نیز بهعنوان نخستین رئیس انجمن دارت ایران منصوب شد).
جمعبندی: شایستگی با صندلی بهدست نمیآید — با عملکرد بهدست میآید
جایگاه دبیری انجمن دارت ایران باید در اختیار فردی باشد که:
تعامل سازنده با ورزشکاران داشته باشد
از تنش و درگیری پرهیز کند
شفافیت را جایگزین تصمیمهای سلیقهای نماید
به شایستهسالاری پایبند باشد
و مهمتر از همه:
برای رشد این ورزش، دلسوز، آرام، دانا و متخصص باشد
اینکه آیا حمیدرضا مومنی چنین فردی است یا نه، فقط یک معیار دارد:
عملکرد واقعی، نه ادعا.
تا زمانی که نارضایتیها، انتقادها و افت کیفیت این رشته ادامه دارد، این پرسش همچنان پابرجاست:
آیا دارت ایران استحقاق مدیریتی شایستهتر را ندارد؟