جاده محبوب گریت اوشن در ویکتوریا چطور ساخته شد؟
ایده خلاقانه و ابتکاری استفاده از پتانسیل سربازان بازگشته از جنگ جهانی اول،احداث یکی از مشهورترین و محبوب‌ترین مسیرهای گردشگری جهان را در پی داشت.
به گزارش رادیونشاط، انجمن تاریخی لورن مجموعه‌ای از اطلاعات و عکس‌های مربوط به مراحل ساخت این جاده را گردآوری کرده است. تشکیل مرکز Great Ocean Road Heritage Centre نیز به داستان‌های به جای مانده در طول ساخت این جاده مربوط است.
نقشه جسورانه
ویلیام کالدر، رئیس هیئت جاده‌های کشور،نخستین فردی بود که ساخت مسیر ارتباطی بین سواحل ناهموار جنوب غربی ویکتوریا را مطرح کرد. وی برای پیاده سازی نقشه‌ای که سر داشت، از شورای جنگ ایالتی درخواست کرد، بودجه‌ای برای پرداخت دستمزد به سربازان بازگشته از جنگ برای کار در جاده‌های مناطق کم جمعیت در ناحیه غربی اختصاص دهد. تا پیش از ساخت جاده گریت اوشن،دسترسی به این نواحی تنها از طریق دریا یا مسیرهای ناهموار در میان علفزارها امکان‌پذیر بود.
جاده گریت اوشن به عنوان بزرگ‌ترین یادمان جنگ در دنیا شناخته می‌شود.
جاده جدید علاوه بر نماد یادبود، به مسیر ارتباط بین نواحی مسکونی پراکنده در ساحل، مسیر حیاتی برای تجارت چوب و همچنین مکانی زیبا برای گردشگری تبدیل شد.
کار نقشه‌برداری این پروژه تحت عنوان "جاده ساوت کوست" در سال 1818 آغاز شد. این جاده از بارون هدز آغاز و پس از عبور از اوت‌وی، تا نزدیکی وانامبول پیش می‌رود. در سال 1918 شرکت خصوصی Great Ocean Road Trust تحت نظارت هوارد هیچکاک،شهردار جیلانگ در فاصله سال‌های 1917 تا 1922 تشکیل و موفق شد 81 هزار پوند برای ساخت جاده گریت اوشن جمع آ‌وری کند. آقای هیچکاک نیز شخصا مبلغ 3000 پوند برای پیشبرد اجرای این طرح کمک کرد.
کار سخت ساخت جاده گریت اوشن
عملیات ساخت و ساز جاده گریت اوشن در 19 سپتامبر سال 1919 آغاز شد. حدود 3000 سرباز نظامی استرالیا که ازجنگ بازگشته بودند، با نیت زنده نگه‌داشتن یاد و خاطره سربازانی که در جنگ جهانی اول کشته شده بودند، در احداث این جاده دست ساز مشارکت کردند. کارگران با بیل و کلنگ، چرخ دستی، ابزارهای ساده و مواد منفجره دل کوه‌ها را شکافته و با وجود دشواری کار، هر ماه حدود سه کیلومتر پیش می‌رفتند. کار در این پروژه عاری از خطر نبوده و حتی چند نفر از سربازان در حین کار جانشان را از دست دادند. سخت‌ترین بخش کار،پیشروی در امتداد کوه‌های شیب‌دار ساحلی بود.براساس اسناد و مدارک، کارگران چاشنی‌های انفجاری را بر روی زانو‌های خودشان حمل و جابجا می‌کردند.
سربازان در مقابل هشت ساعت کار در روز، 10 شیلینگ و شش پنس به عنوان دستمزد دریافت می‌کردند. ساعات کاری روزهای شنبه نیز تا ظهر بود.سربازان در چادر اقامت کرده و مکان صرف غذا و آشپزخانه آن‌ها هم مشترک بود. هزینه غذا در هفته نیز تا 10 شیلینگ بود. این کارگران با وجود دشواری‌هایی که در جریان ساخت جاده مجبور به تحمل بودند به پیانو، گرامافون، بازی، روزنامه و مجله در کمپ‌ها دسترسی داشتند. در سال 1924 کشتی بخار کازینو پس از برخورد با صخره مرجانی در نزدیکی کیپ پاتون به گل نشسته و مجبور شد 500 بشکه آبجو و 120 بسته شراب را تخلیه کند. سربازانی که در پروژه جاده گریت اوشن کار می‌کردند، این محموله‌ها را یافته و یک هفته به خودشان برای نوشیدن آن‌ها مرخصی دادند.
تکمیل پروژه ساخت جاده و بهره‌برداری زودهنگام از آن
در 18 مارس سال 1922، بخشی از جاده در مسیر ایسترن ویو تا لورن طی مراسمی به طور رسمی افتتاح شد. اما مدتی پس از افتتاح،این مسیر برای تکمیل کار در 10 می سال 1922 بسته شد. این جاده بار دیگر در 21 دسامبر بازگشایی شد، اما قرار شد به منظور جبران هزینه‌های ساخت و ساز از وسایل نقلیه موتوری دو شیلینگ و از گاری‌ها با بیش از دو اسب ده شیلینگ به عنوان عوارض دریافت شود. در نوامبر سال 1932 با تکمیل مسیر لورن تا آپولو بی، کار احداث پروژه جاده گریت اوشن نیز به پایان رسید. این جاده طی مراسمی در نزدیکی هتل گراند پاسیفیک لورن، توسط سر ویلیام ایروین، فرماندار وقت ویکتوریا رسما افتتاح شد.هر چند هوارد هیچکاک قبل از تکمیل این جاده در 22 آگوست سال 1932 بر اثر بیماری قلبی درگذشت، اما ماشین وی دومین ماشینی بود که در جریان مراسم افتتاحیه پس از ماشین فرماندار از این جاده عبور کرد.بنای یادبودی نیز از وی به نشانه احترام در مونت دیفاینس واقع در نزدیک لورن نصب شد.
در 2 اکتبر سال 1936، سند جاده گریت اوشن طی مراسمی در گیت عوارضی کلیسای جامع راک به نخست وزیر ویکتوریا تسلیم شده و دریافت عوارض تردد در این جاده نیز به پایان رسید.
جاده گریت اوشن در سال 1962، از طرف سازمان توسعه گردشگری به عنوان یکی از جاده‌های دیدنی جهان معرفی شد.همچنین با هدف تسهیل رفت و آمد وسایل نقلیه، بخشی از مسیر بین لورن و هتل پاسیفیک تعریض گردید. با این حال رانندگی در جاده گریت اوشن همچنان دشوار بود. در سال 1966 مدرسه پلیس ویکتوریا از این جاده برای آموزش نیروهای موتورسوارخود استفاده می‌کرد.
جاده گریت اوشن تاکنون حوادث طبیعی مختلفی را نیز شاهد بوده است. به عنوان مثال در سال 1960 بخش پرنس‌تاون بر اثر سیل تخریب شد.پدیده رانش زمین در 11 آگوست سال 1964 و همچنین سال 1971 در هر دو بخش جاده در نزدیکی لورن اتفاق افتاد.
طی سال‌های 1962 و 1964 جاده گریت اوشن به دلیل احتمال گسترش آتش‌سوزی جنگل به درختان اطراف آن بسته شد. در ژانویه 2011 بخشی از صخره‌های اطراف جاده بر اثر بارش شدید باران فرو ریخت.
جاده گریت اوشن در سال 2011 به فهرست آثار ملی استرالیا اضافه شد.