اکران فیلم "یک تصادف ساده" جعفر پناهی در جشنواره فیلم سیدنی
فیلم سینمایی «یک تصادف ساده» ساخته جعفر پناهی، کارگردان برجسته ایرانی، در جشنواره بین‌المللی فیلم سیدنی به نمایش در می‌آید.
به گزارش رادیونشاط، این فیلم نیز، همچون بسیاری از آثار پیشین آقای پناهی، در ایران ممنوع‌الپخش است.
آقای پناهی، ۶۵ ساله، برای ساخت این اثر از خاطرات شخصی خود در زندان اوین، به‌ویژه تجربه سلول انفرادی در سال ۲۰۱۰، الهام گرفته است. این فیلم داستانی از گروهی از زندانیان سیاسی سابق در ایران را روایت می‌کند که در جریان یک سفر جاده‌ای، با مردی روبه‌رو می‌شوند که گمان می‌کنند شکنجه‌گر سابقشان است. این مواجهه آن‌ها را با یک دوراهی اخلاقی عمیق مواجه می‌کند: آیا باید به او رحم کنند یا انتقام بگیرند.
پناهی در این فیلم، کنجکاوی ماندگار خود را درباره بازجویش و اینکه آیا در صورت ملاقات مجدد او را خواهد شناخت، به تصویر می‌کشد، هرچند تاکید دارد که فیلم زندگی‌نامه‌ای نیست.
جعفر پناهی، یکی از برجسته‌ترین فیلمسازان معاصر ایران است، با این حال، بیشتر فیلم‌هایی که وی در طول سه دهه فعالیت حرفه‌ای خود ساخته، در کشورش اجازه نمایش عمومی ندارند.
جعفر پناهی اولین بار در سال ۲۰۰۰ با فیلم "دایره"به بررسی تجربه‌های زندان تحت رژیم ایران پرداخت. وی در این فیلم تحلیل انتقادی از وضعیت زنان در ایران از دیدگاه دو زندانی فراری را به تصویر کشید. اما او نمی‌دانست که تنها ده سال بعد، در جریان اعتراضات جنبش سبز ایران، در واکنش به انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۲۰۰۹ محمود احمدی‌نژاد، بازداشت شده و به زندان محکوم خواهد شد.
صدها نفر از جمله جعفر پناهی در جریان جنبش سبز بازداشت شدند و چندین نفر کشته شدند. پس از آن، پناهی به مدت ۲۰ سال از ساخت فیلم، مصاحبه و سفر به خارج از ایران ممنوع شد و به شش سال زندان محکوم گردید. با این حال، پناهی توانست به کار خود ادامه داده و به فیلمسازی به صورت مخفیانه روی بیاورد.
در دهه بعد، او برخی از برجسته‌ترین آثار دوران حرفه‌ای خود از جمله فیلم "این فیلم نیست" (۲۰۱۱) را با همکاری مجتبی میرطهماسب تولید کرد. و همچنین در سال‌های 2013 و 2015 موفق به ساخت دو فیلم "پرده بسته" و "تاکسی" شد که در شرایط حصر خانگی و به صورت مخفیانه فیلمبرداری شده بودند فیلم "تاکسی" جایزه خرس طلایی جشنواره بین‌المللی فیلم برلین را کسب کرد.
آقای پناهی درباره تعلق خاطر خود به ایران می‌گوید: "من هم یکی از همان افرادی هستم که نمی‌توانم در هیچ جای دیگری جز ایران زندگی کنم."